Mijn naam is Epke Zonderland (16 april, 1986). Ik ben een Nederlandse topturner en mijn mooiste resultaat tot nu toe is olympisch goud.
Op mijn vierde ben ik met turnen begonnen bij de plaatselijke gymvereniging DOS in Lemmer. Mijn zus Geeske (1981) en mijn broers Herre (1983) en Johan (1984) zaten al op gymnastiek en het leek mij leuk om ook eens een keer mee te gaan. Buiten dat ik turnen erg leuk vond om te doen, bleek ik ook talent te hebben. Daarom heb ik toen de kans gekregen om ook één keer per week bij het nationale turnsteunpunt in Joure te trainen. Een jaar later zou het turnsteunpunt in Joure ophouden te bestaan, daarom werd er een nieuwe herenploeg gestart in Heerenveen. Hier maakten zowel mijn broers als ikzelf deel van uit. Ik was toen zes jaar oud.
In Heerenveen werd op dat moment, in 1993, gebouwd aan een splinternieuwe turnhal. Dit is een enorme stimulans geweest voor de ontwikkeling van topsport in de gehele regio, zowel voor heren- als damesturnen. Vanaf dat moment zijn ook het aantal trainingsuren geleidelijk opgeschroefd, uiteindelijk naar zo’n 30 uur per week. Op mijn veertiende deed ik voor het eerst mee aan het EK-junioren in Bremen.
Vier jaar later, in 2004, was mijn internationale doorbraak op het EK-junioren in Ljubljana, waarbij ik zowel in de meerkampfinale (4e plaats) als in de toestelfinale rekstok (2e plaats) uitkwam.
Sinds 2005 is Sportstad Heerenveen de thuisbasis voor mijn trainingen en begeleiding. Vanaf die periode heb ik mijn mooiste klasseringen op de meerkamp behaald, onder andere tijdens het WK Melbourne 2005 (11e plaats) en het EK 2007 Amsterdam (6e plaats). Helaas heb ik mij in de aanloop naar de Olympische Spelen 2008, met name door blessures, steeds meer moeten toeleggen op het toestelspecialisme. In de documentaire Op nei Peking is mijn Olympische voorbereiding van toen, met zowel hoogte- als dieptepunten, mooi in beeld gebracht. Hoewel het succes bij de Olympische Spelen 2008 in Beijing uitbleef, ik werd in de finale uiteindelijk zevende, heeft deze ervaring mij als sportman wel een flinke stap voorwaarts gebracht. Overigens is vier jaar later mijn voorbereidingstraject op de Olympische Spelen 2012 in Londen ook vastgelegd, ditmaal in de NOS-documentaire Operatie Zonderland.
Het voordeel van het specialiseren is dat ik mij meer kan focussen op mijn favoriete onderdelen brug en rekstok. Hierdoor ben ik vanaf 2008 steeds stabieler gaan presteren, waarna een aantal hoogtepunten volgden, zoals de twee zilveren medailles op het WK Londen 2009, het WK Rotterdam 2010 en de Europese titel op het EK Berlijn 2011. Maar veruit mijn beste sportmoment beleefde ik op de Olympische Spelen in Londen 2012 met het behalen van goud. Ook vind ik het een geweldige eer dat Nederlandse sporters mij, op basis van mijn prestaties, zowel in 2009, 2011, 2012 en 2013 op het NOC*NSF Sportgala hebben gekozen als Sportman van het Jaar.
Een half jaar na het behalen van de gouden medaille op de Olympische Spelen in Londen werd ik op 26 april 2013 in was onthuld in Sportstad Heerenveen. Daarna kwam ik in Madame Tussauds te staan. Een geweldige eer!
Natuurlijk wilde ik er bij de Olympische Spelen in Rio de Janeiro graag weer bij zijn en vooral ook om ons met een compleet mannenteam te kwalificeren. Ik kon mij verder ontwikkelen en werd in 2013 wereldkampioen rekstok in Antwerpen en in 2014 Europees kampioen (Sofia) en wereldkampioen (Nanning).
Op het wereldkampioenschap van 2015 in Glasgow zijn wij met het Nederlandse mannenteam elfde geworden. Dat gaf ons de mogelijkheid om deel te nemen aan het testevent voor de Olympische Spelen in april 2016 in Rio. Toen wij daar van de acht landenteams als derde eindigden, konden wij met een compleet mannenteam naar de Spelen.
Wij zijn op de Olympische Spelen in augustus 2016 tiende geworden, een prachtig resultaat. Ik had mijzelf geplaatst voor de rekstokfinale, maar ik miste mijn tweede vluchtelement waardoor ik als zevende eindigde.
In 2006 ben ik begonnen met de opleiding Geneeskunde, wat ik sindsdien heb kunnen combineren met mijn turncarrière. Uiteraard heb ik hierdoor wel enige vertraging opgelopen. Na de Spelen van Rio werd het dan ook tijd om mijn opleiding af te maken. Er stond nog een half jaar coschappen bij orthopedie en sportgeneeskunde op de planning. In deze periode ben ik dan ook voornamelijk druk geweest met mijn opleiding. Sinds het voorjaar van 2017 mag ik mijzelf arts noemen en in datzelfde jaar ben ik begonnen te werken bij Sportgeneeskunde Friesland in Sportstad Heerenveen.
Aangezien mijn gezondheid me in de steek liet in het jaar voor de Olympische Spelen van Rio, is het WK van Montreal erg bepalend geweest voor het vervolg van mijn carrière. Ik had last van chronische bijholteontsteking waardoor ik zo vermoeid werd dat ik niet voldoende kon trainen. Gelukkig namen de klachten in 2017 af en kon ik mijn trainingsschema weer naar wens oppakken. Dit leverde mij op het WK in Montreal de zilveren medaille op. Mede vanwege deze succesbeleving heb ik besloten om mijn turncarrière te verlengen tot en met de Olympische Spelen van Tokio.
In 2016 ben ik getrouwd met mijn geweldige vrouw Linda Steen. Wij hebben elkaar ontmoet in 2010 en zij is ontzettend belangrijk geweest voor de successen die ik heb beleefd in mijn turncarrière. In oktober 2018 is onze lieve zoon Bert Eize Steen geboren. Helaas moest ik na een week alweer in het vliegtuig stappen voor het WK in Doha. Dit was een hele lastige periode, omdat je op zo’n moment natuurlijk graag bij je familie wil zijn. Wat mooi was het dan ook dat ik op dat WK voor de derde keer wereldkampioen werd, met misschien wel de beste oefening van mijn leven. Ook in het voorjaar van 2019 mocht ik de Europese titel opeisen in de Poolse stad Szczecin. Het was wel duidelijk dat ik vleugeltjes had gekregen van de geboorte van onze zoon.
Om deel te kunnen nemen aan mijn vierde Olympische Spelen moest ik mij in 2019 zien te kwalificeren op het WK in Stuttgart. Daar konden we ons als team kwalificeren zoals we voor de OS van 2016 hadden gedaan, maar eventueel ook als toestel specialist op rekstok. Helaas is dit niet gelukt. Persoonlijk zat mijn gezondheid me weer in de weg. Een alternatieve route naar Tokio stond nog open, namelijk via de World Cup-reeks. De World Cup in Cottbus moest ik vanwege mijn bijholtes laten schieten. In oktober heb ik er nog een kleine ingreep voor gehad. In januari 2020 was de volgende World Cup al in Melbourne. Ondanks de korte voorbereidingstijd turnde ik daar een geweldige oefening en won ik de World Cup met een score van 14,900, waardoor ik nu eerste sta in het klassement. Aangezien alleen de nummer 1 per toestel naar de Olympische Spelen mag, moet ik deze positie zien te behouden. Er is nog één World Cup te gaan die vanwege de coronacrisis is verplaatst naar maart 2021. Op dit moment is het dus zaak om te zogen dat ik ten tijde van die wedstrijd topfit ben, zodat ik mijn leidende positie kan behouden!
